به گزارش سایت پایگاه خبری تحلیلی برازجان برای آشنایی واقعه های کربلا با حرکت عظیم سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین روزنگار محرم بدین شرح اعلام می شود….

اول‌محرم: آغاز سال هجری قمری

دوم‌محرم: ورود کاروان اباعبداللّه الحسین علیه السلام به سرزمین کربلا (۶۱ ه . ق)

امام حسین علیه السلام در روز ترویه یعنی هشتم ذی حجه سال ۶۰ ق از مکه به سوی عراق مهاجرت فرمود. سپاه حرّ طبق دستور عبیداللّه بن زیاد سپاه امام را به سوی منطقه خشک و بی حاصل به نام کربلا هدایت کرد.

در مورد ورود حضرت سیدالشهداء ابی عبداللّه الحسین علیه السلام به سرزمین کربلا اختلاف است ولی اصحّ تواریخ در مورد ورود آن حضرت به این سرزمین پر بلا روز دوم محرم الحرام سال ۶۱ هجری می باشد طبق روایت صحیح زمانی که حضرت به آن زمین رسیده، پرسیدند این سرزمین چه نام دارد؟ جواب دادند قادسیه، حضرت دوباره پرسیدند! آیا نام دیگری دارد؟ عرض کردند نینوا! حضرت باز فرمودند! آیا نام دیگری دارد؟ عرض کردند!به این سرزمین طَفّ نیز میگویند، دو باره فرزند رسول خدا(ص ) پرسیدند: دیگر چه نام دارد؟ عرض کردند: آری! این سرزمین را کربلا نیز می گویند.

وقتی به آنجا رسیدند: امام فرمود: اللهمّ انّی اعوذ بِک مِنَ الکربِ و البَلا

یعنی خدا یا پناه می برم بر خودت از همه مشکلات و بلاها.

و نیز فرمودند: ههنا مَناخُ رِکابِنا و مَحَطُّ رِحالِنا و مقتَلُ رجالِنا وَ مَسفَک دِمائِنَّا. . .

بعد از آن فرمود: این موضع کرب و بلا و محل محنت و عنا است، فرود آیید که این جا منزل و محل خیمه های ماست و این زمین جای ریختن خون ما است و در این جاست که قبرهای ما واقع می شود.

و فرمودند: رسول خدا (ص ) مرا از اینها خبر داده است. و در آن جا فرود آمدند. امّا همان زمان لشکر دشمن نیز در همان مکان اردو زد و چون روز دیگر شد چهار هزار لشگر دشمن در آن زمین پر بلا منزل کردند

سوم‌محرم: خریداری قسمتی از ارض کربلا توسط امام حسین علیه السلام این اراضی همان مکانی است که قبر مطهر در آن قرار دارد. (۶۱ ه . ق)

ـ ورود سپاه «عمربن سعد» به سرزمین کربلا (۶۱ ه . ق)

عمربن سعد در روز جمعه سوم محرم الحرام سال ۶۱ قمری به همراه چهارهزار نیروی جنگی وارد کربلا شد و فرماندهی آنان را بر عهده گرفت. عمربن سعد به خاطر دستیابی به حکومت ری که هرگز به آن نایل نیامد، فرماندهی سپاه یزید را پذیرفت و مرتکب جنایات بزرگ غیرانسانی شد.

چهارم‌محرم: سخنرانی «عبیداللّه بن زیاد» علیه امام حسین علیه السلام در مسجد کوفه. (۶۱ ه . ق)

پنجم‌محرم: اعزام سپاه ابن زیاد جهت ممانعت از حرکت مردم کوفه برای یاری امام حسین علیه السلام . (۶۱ ه . ق)

ششم‌محرم: دعوت «حبیب بن مظاهر» از طایفه ی بنی اسد برای یاری امام حسین علیه السلام . (۶۱ ه . ق)

هفتم‌محرم: ممنوعیت استفاده از نهر فرات برای کاروان امام حسین علیه السلام به دستور عمربن سعد. (۶۱ ه . ق)

این واقعه ناجوانمردانه، سه روز پیش از شهادت امام حسین علیه السلام بود، البته حضرت ابوالفضل علیه السلام از سیاهی شب استفاده می کرد و برای خیمه ها آب می آورد. ولی از بامداد تا شامگاه روز عاشورا هیچ گونه آبی برای امام حسین علیه السلام و یارانش و کودکانش مهیا نشد.

هشتم‌محرم: ملاقات امام حسین علیه السلام با «عمربن سعد» در کربلا. (۶۱ ه . ق)

امام حسین علیه السلام به هیچ وجه به وقوع نبرد و خون ریزی میان مسلمانان راضی نبود؛ به همین جهت با عمربن سعد ملاقات کرد و برای پایان بحران با وی به تفاهم رسید ولی عبیداللّه با تحریک شمربن ذی الجوشن از این کار جلوگیری کرد.

نهم‌محرم: تاسوعای حسینی (۶۱ ه . ق)

جواب ردّ حضرت ابوالفضل علیه السلام به امان نامه ی شمربن ذی الجوشن (۶۱ ه . ق) در عرص روز نهم، شمر برای سه فرزند ام البنین، امان نامه آورد، مشروط بر اینکه از یاری حسین علیه السلام دست بردارند و سپاهش را ترک گویند. حضرت عباس فرمود: بریده باد دست تو و لعنت باد بر امانی که برای ما آورده ای.

دهم‌محرم: عاشورای حسینی (۶۱ ه . ق)

ـ شهادت امام حسین علیه السلام به همراه یارانش در صحرای کربلا توسط سپاه یزید. (۶۱ ه . ق)

و اینک این قیام جادوانه برای مردم ایران و ایران زمین تا جهان هست برای همیشه در بین مسلمین جهان ، نور افشانی خواهد نمود که جهان را بیش از بیش به سمت چشمه هدایت زیستی انسان عاشق رسیدن به معبود راهنمایی خواهد نمود