به گزارش پایگاه خبری تحلیلی برازجان سلام با توجه به غلبه ی نگاه انقلابی بر اکثریت جامعه، یعنی جامعه ای که پرورش یافته ی گفتمان سردار شهید حاج قاسم سلیمانی است! مهم ترین دغدغه ی مردم شناخت کاندیداهای انقلابی و در نهایت رسیدن به کاندیدای اصلح است. انتخاب های دقیق جز با شناخت کامل خود فرد یا با استفاده از دیدگاه دلسوزان و آگاهان و آن ها که خود در عمل انقلابی گری را ثابت کرده اند امکان پذیر نیست. بنده به عنوان یک سرباز کوچک انقلاب که همواره و با تمام تلاش و بی پرده سخن گفته ام در این کلام مختصر می خواهم راجع به معیارهای انقلابی عینی تر صحبت کنم. انقلابی گری یک شعار نیست که به راحتی بر زبان جاری شود و عده ای را جذب خود کند. انقلابی گری اقدام و عمل است. اقدام و عمل در مسیر ولایت و آرمان های انقلاب آن طور که هست نه آن طور که می خواهند. انقلابی برای نظام هزینه داده است. هزینه با جان و مال و آبرو که گاه دادن آن از جان هم مهم تر است. خیلی راحت بگویم انقلابی گری با ردیف کردن چند پست مسئولیتی در دوره های مختلف نیست. انقلابی گری اتخاذ مواضع محکم، صریح و بی پرده در مسائل انقلاب است. انقلابی گری با دیوار دو نبش نمی سازد. آن ها که دو نبش زندگی کرده اند انقلابی نیستند؛ هر چند که در خانواده ی انقلاب بگنجند. خانواده ی انقلاب به بزرگی خانواده ملت ایران است. وقتی می گوییم کسی انقلابی نیست بدان معنا نیست که ضد انقلاب است. اشتباه برداشت نشود. مجلس عصاره فضیلت های مردم است، وقتی مجلسی انتخاب می کنیم که با کمال شرمندگی ۹۰ نفر آن رد صلاحیت یا عدم احراز می شوند یعنی انقلابی انتخاب نکرده آیم. جالب این است طبق یک آمار که در فضای مجازی دیدم نسبت اصولگراها و اصلاح طلبان در اینها به هم نزدیک هستند. پس نشان می دهد هرکس گفت من اصولگرا یا انقلابی هستم الزاما انقلابی نیست. انقلابی که من می گویم با عیار بالا مد نظرم است. عیاری که فرد را در شایستگی انتخاب شدن برای مجلس قرار دهد. برای تشخیص انقلابی گری به گذشته فرد بنگرید.خیلی دور هم نروید ممکن است برخی از این افراد جوان باشند و از رویش های انقلاب که قبل از انقلاب را درک نکرده باشند؛ ولی اگر قبل از انقلاب را درک کرده اند باید انقلابی قبل از انقلاب هم باشند. بنگرید در انتخاب های سرنوشت ساز چه دیدگاهی داشته اند، در جریان فتنه، موضع گیری های مستند و واضح آنها کدام است؟ در برابر عملکرد ضعیف دولت تدبیر چه موضعی داشته اند؟ راه های ارتزاق آن ها چگونه بوده است. وضعیت اقتصادی اشان چگونه است؟ ارتباطشان با فقرا و محرومان چگونه است؟ حامیان و دوستان اصلی و محوری آن ها چه کسانی هستند؟ اصلا چقدر برای انقلاب از خودشان مایه گذاشته اند. تاکید می کنم مایه گذاشتن را صرفا در مسئولیت های اجرایی نبینید. آیا فقط زمان انتخابات پیدایشان می شود یا در لحظه لحظه انقلاب با مردم خوب و انقلابی و متدین هستند؟ انقلابی گری بدان معنا نیست که در همه ی دولت ها مسئول باشی و سهمت از خدمت برای انقلاب فقط در چارچوب همین مسئولیت ها باشد. تازه اگر مسئول بوده ای مواضعت چگونه بوده، با نیروهای مومن و حزب اللهی چه ارتباطی داشته ای؟ چقدر از افرادی که در مسئولیت ها منصوب کرده ای آدم های سالم و صالح و انقلابی بوده اند؟. چقدر بی مزد و بی منت برای انقلاب تلاش کرده ای؟ در کجا از آبرویت برای انقلاب سرمایه گذاشته ای؟ انقلابی گری یعنی چشمت به لبان رهبر باشد. دیوار کوچه و خیابان رهبر همواره یک نبش داشته و همچنان در آن مسیر می تازد و می رود، اگر دیوار تو نبش های مختلف داشته باید در انقلابی گری ات شک کنی. انقلابی گری آن نیست که کسی فقط زمان انتخابات پیدایش بشود. انقلابی گری آن است که در زمان غربت انقلابیون به صحنه آمده باشی و سینه سپر کرده باشی و از اینکه بخواهند عده ای به منافعت ضربه بزنند هراسی به دل راه نداده باشی. انقلابی آن است که از انقلاب برای خود سهمی در نظر نگرفته باشی، خلاصه کلام، این روزها حاج قاسم انقلابی گری را خوب تعریف کرد.
و اما سخن آخر، مسئولیت نیروهای انقلابی از همه مهم تر است. انقلابیون باید با تمام توان بکوشند تا مردم به خوبی اهل را از نااهل تشخیص دهند.

به قلم نصرلله شفیعی